Januari 2015

Hier is het Winter. Nou ja, winter…  Voor mij is het meer herfst met soms wat natte sneeuw en heel af en toe een graadje nachtvorst. De Romeinen hebben het echter koud. Huizen zijn niet of slecht geïsoleerd, zodat het binnen moeilijk behaaglijk te krijgen is.  Ik was verrast te leren dat ook hier winterbanden verplicht zijn! Ik had ze in Nederland achtergelaten en net op Marktplaats laten zetten. Ik zal ze in de zomer moeten ophalen. Gelukkig mag ik het tot die tijd ook met sneeuwkettingen doen. Ik heb de bollen gepland die ik in augustus van een groep vriendinnen heb meegekregen. Ben benieuwd of en wanneer ze hier opkomen!

Mijn auto was toe aan een grote beurt. Voor de zekerheid heb ik  deze (eerste) keer voor een “merk”-garage gekozen, wel wetend dat het wat duurder zou uitpakken. Na het betalen werd mij de gebruikelijke enquête aangekondigd door de verkleumde medewerker die in de open garage met jas aan en muts op zijn kantoorwerk moest doen. “En jullie zijn zeker niet tevreden met een 9?”, vroeg ik. “Neen”, was het antwoord, “we gaan uiteraard voor een 10”. Ik zag op dat moment nog geen redenen voor hoge cijfers. De auto werd voorgereden, voorstoel, stuur en binnenhandvat helemaal met beschermend plastic bedekt; daar was de 8. De auto was gewassen (voor het eerst sinds mijn vertrek uit Nederland… Sorry Ludie!); daar was de 9. “Oh ja, we zagen dat u geen handboek van de auto heeft. Die hebben we besteld”; daar was de 10.

Op dinsdag 27 januari heb ik een historisch evenement mogen meemaken: in de kathedraal van Frascati in het bijzijn van kardinalen, bisschoppen, burgemeesters en hoge militairen, heeft de eerste zitting (en daarmee de opening) plaatsgevonden van het proces van zaligverklaring van de stichteres van de Focolarebeweging Chiara Lubich. Ondanks al het vertoon dat diep zit in de Italiaanse cultuur en waar ik als Nederlander enigszins meewarig naar kijk, ontging me niet de ontroering en het belang van dat moment. (Zie ook foto’s)

Donderdag 29 januari begon een ander avontuur: een vierdaagse congres waar ik voor het eerst niet als deelnemer was, maar ‘meedragend’ op de achtergrond. De 1100 deelnemers konden op het kleine secretariaat waar ik was terecht voor aanmelding en betaling van externe middagactiviteiten, verklaringen van deelname, transport naar station, slaaplocatie of Eerste Hulp, aanvraag voor persoonlijke gesprekken, vragen rondom het programma, afgeven van cadeaus en brieven, en nog veel meer. Ik heb alle talen die ik spreek kunnen gebruiken; heel handig! Als iedereen in de zaal was (nadat we de vele laatkomers enigszins hadden vermaand), kon ik soms gelukkig ook iets van het programma meemaken.

Het is inmiddels duidelijk geworden dat ik hier in de buurt op mezelf zal gaan wonen. Dat betekent dat ik op zoek ben gegaan naar een kleine appartementje. Ik heb niet veel wensen: Minimaal twee slaapkamers en een ruim balkon of terras met zon. De meeste appartementen die in Italië te huur zijn, zijn ingericht. Dat bemoeilijkt de zaak een beetje. Van een kant is het handig, want ikzelf heb weinig meubels, aangezien ik in juli en augustus heel veel heb weggegeven. Van de andere kant moet de inrichting je maar net bevallen. Verder is een leeg appartement uiteraard goedkoper. Grottaferrata is duur om te wonen. Omdat ik een auto heb en dus mobiel ben, kijk ik daarom ook in de dorpen rondom.
Als overgang ben ik afgelopen week, naast het centrum waar ik werk, al wel een piepklein huisje ingetrokken, dat vroeger een kippenhok was (zie foto’s).  Ik had een beetje het gevoel Patience en Maria Mercedes aan hun lot over te laten. Patience is echter blij dat iemand het huisje bewoont, dat onbewoont vooral in de winter bol staat van het vocht. Bovendien, zegt ze, zijn wij Noord-Europeanen veel minder gewend om met elkaar te wonen, dan in Afrika of Zuid Amerika. Hoewel ik blij ben met wat meer vrijheid, heb ik in de afgelopen vijf maanden ook veel voordelen ervaren van het samen met anderen wonen.

Afgelopen week was het een jaar geleden dat Ludie is gestorven. Wat is er veel gebeurd in die tijd! Dinsdag schreef ik aan een tante die een maand geleden weduwe is geworden:  “Morgen (of eigenlijk overmorgen) is het een jaar geleden. Uiteraard ben ik de laatste weken meer met hem bezig geweest dat in de maanden ervoor. Regelmatig denk ik aan de goede raad van tante Mientje (“niet vluchten voor de pijn”), maar te zelden neem ik de tijd om echt even stil te staan bij zijn dood. Morgenvroeg zal er een mis voor Ludie gelezen worden in mijn parochie en ik heb verschillende kennissen ervan op de hoogte gesteld. Dan zullen er zeker ook moeilijke momenten volgen. Toch overheerst de overtuiging dat het zo goed is.”