mei juni 2015

Op de zondag na het uitkomen van mijn vorige weblog, heb ik met het koor van Castel Gandolfo een concert gezongen in de dom van Monte Porzio Catone: een prachtig oud stadje boven op een berg. Het belangrijkste onderdeel van ons programma bestond uit het lange stuk (bijna 15 minuten!) El Fuego van de Spaanse componist Mateo Fletcha. Hoewel ik over het algemeen snel verzadigd ben wat betreft renaissancemuziek (vanwege overkill tijdens mijn conservatoriumstudie…), ben ik in de afgelopen maanden het stuk gaan waarderen. Zeker toen tegen het einde ook wat  instrumenten werden toegevoegd (blokfluiten, luit en slagwerk) kreeg het nog meer schwung. (zie foto)

Zoals me in het verleden wel vaker is gebeurd (voer voor psychologen?), werd ik net voor het concert (na de generale) verkouden. Met het Focolare-koor zijn we woensdag 20 mei weer in de gevangenis van Rebibbia gaan zingen (zie ook weblog december). Het Mariabeeld van Fatima was daar een paar dagen en wij hebben de ‘afscheidsviering’ gezongen, waarna het beeld compleet met baar en bloemen op een auto de gevangenis verliet. Hoewel ik vooral moest dirigeren (en dus in theorie mijn stem wat rust kon gunnen), was ik na afloop zowat zonder stem. Hieronder volgt een opsomming van allerlei tips die ik in die dagen heb opgevolgd:

-          desinfecterende en verzachtende mondspray (met vier pagina’s bijsluiter…)

-          sjaaltje omdoen

-          kousen en pantalon i.p.v. blote voeten en rok (Kameroen)

-          extra slapen ’s middags (was overigens geen straf…)

-          Isla (snoepjes met IJslands mos, België)

-          hete grog met citroensap op de rand van het bed (vanuit Nederland)

-          Druppeltjes propoli (Brazilië)

Na 10 dagen was mijn stem beter, maar ik bleef nog wel met een verstopt rechteroor zitten, waarmee ik in het weekend van 30-31 mei naar Nederland ben gevlogen, om aanwezig te kunnen zijn bij het 75(!) jaar kloosterjubileum van een tante (zus van papa).Om de vijf jaar neemt de familie de jubilea te baat om een reünie te organiseren, zodat ik weer een flink aantal neven en nichten heb gesproken! Dat verstopte rechteroor zat me inmiddels redelijk dwars… Het wilde niet vanzelf overgaan en het hinderde me zeer in gesprekken en tijdens het zingen. Ik weet nu wat het is om een beetje doof te zijn! Toen het na twee weken nog niet over was, heb ik uiteindelijk de stoute schoenen aangetrokken en heb in Italië een KNO-arts bezocht (“otorinolaringoiatra” zeggen ze hier…). Toen ik na het uitspuiten van het oor nog steeds niets hoorde, heb ik ‘m toch wel even geknepen: stel dat er niets meer aan te doen valt… De arts constateerde een oorontsteking (de eerste van mijn leven!) en ik vertrok naar huis met ontstekingsremmers, druppels, antibiotica en 153 euro lichter.

In mijn huisje was ik inmiddels niet meer alleen: toen het mooie weer kwam, begonnen de mieren onder mijn terras zich te roeren. Van alle kanten drongen ze mijn kamer en badkamer binnen. Toen het zorgvuldig schoonhouden van mijn keukentje niet hielp en ik de mieren ook op mijn bed vond, ben ik een tegenoffensief begonnen: gestart werd er met paardenmiddelen, zoals koffiedrab en koperen muntjes (hadden geen enkel effect), talkpoeder en ontvettingsspray (hadden wel effect, maar de mieren kwamen via een omweg toch weer binnen), gaatjes dichtmaken  (had uiteraard ook effect, maar de mieren vonden steeds weer nieuwe ingangen). Toen niets hielp, heb ik mijn heil gezocht bij chemische middelen: de ‘traditionele’ spuitbus had slechts een tijdelijk effect en ik had er geen goed gevoel bij. Uiteindelijk bracht iemand mij twee kleine platte blikjes die de mieren zouden moeten lokken en minimaal insecticide bevatten. Eén heb ik op het terras gezet, de ander bovenop de keukenkast. Het effect was letterlijk vernietigend: een paar uur later was er geen enkele mier (noch binnen, noch buiten!) meer te zien. Volgens mij heb ik ongewild hele kolonies uitgeroeid…

Op 6 juni kwam het verzoek iets over mijn leven te vertellen aan een klein groepje jongeren (15-16 jaar) die een cursus rond affectiviteit en seksualiteit volgden. Vijf vragen werden mij gesteld: of ik tijdens mijn adolescentie plannen/dromen voor de toekomst had, of en hoe die zich al dan niet hadden gerealiseerd, hoe ik de affectiviteit en seksualiteit in mijn roeping beleef, welke problemen ik ben tegengekomen en of ik mij een gerealiseerd mens voel.
Het voorbereiden van de antwoorden deed mij buitengewoon goed. Hoewel ik nog midden in het leven sta, was het weldadig terug te kijken op mijn leven tot nu toe, de grote lijnen erin te ontdekken en de tieners dingen te vertellen die zij anders nooit van iemand zouden horen.  Uiteraard ben ik blijven stilstaan bij de verslaving en de dood van Ludie, iets wat grote indruk maakte.

Zondag 14 juni is Don Pasquale Foresi gestorven, één van de medestichters van de Focolarebeweging. Maandag lag hij opgebaard in de kapel van het internationale centrum van de beweging, terwijl er om de paar uur een eucharistieviering voor hem werd gelezen. Tijdens één ervan bevond ik mij in de eerste bank. Het had iets heel intiems, zo vieren rond een open kist. ’s Avonds werd het lichaam overgebracht naar de grote zaal, waar wij met het koor aan het repeteren waren. Onmiddellijk hebben we een paar liederen speciaal voor hem gezongen, waarna we de repetitie hebben hervat. Het lied dat ik met hen aan het instuderen ben, heeft als titel: È risorto (hij is verrezen). Dat gaf het moment nog extra lading. (Zie foto’s)

De vakantieperiode breekt aan. Hoe kan ik de afgelopen tien maanden samenvatten? In het hart van de Focolarebeweging zijn, het internationale gezelschap leren kennen dat hier werkt, zien hoe ieders bijdrage essentieel is voor het geheel en meemaken en mee máken van (voor ons) historische gebeurtenissen, hebben mij Nederland even doen vergeten en de rest van de wereld dichterbij gebracht. Verder heb ik al ‘gaande’weg de spiritualiteit van de Focolarebeweging kunnen verdiepen en daarin nieuwe ontdekkingen gedaan (voortschrijdend inzicht, zullen we maar zeggen).

Tot slot: morgen keer ik definitief terug naar Nederland. Ja, jullie lezen het goed! Eén van de redenen is dat duidelijk is geworden dat ik (vergeleken met de anderen aan de jonge kant) in de ‘gewone’ maatschappij beter mijn roeping kan realiseren, dan hier in een toch enigszins gesloten omgeving. Hoewel ik een aantal onzekerheden tegemoet ga (werk zoeken, o.a.), maak ik me geen zorgen.

Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken voor het meeleven en meelezen. Ik ga ervan uit velen in de komende maanden weer tegen te komen en daarmee sluit ik dit bijzondere hoofdstuk van mijn leven af.