Voorjaar 2015

De titel is niet voor niets gekozen, want het Italiaanse voorjaar was voortdurend op de achtergrond in de afgelopen twee maanden! Op allerlei manieren heb ik ervan genoten. Anders dan de Italianen, nuttigde ik zodra de zon tevoorschijn kwam, mijn lunch op mijn eigen terras. Van de bollen die ik in februari geplant heb, bloeiden eind maart de krokussen, op 11 april bloeiden behalve de krokussen, ook de hyacinten en de narcissen, de tulpen waren begin mei op hun mooist (zie foto’s). De kale boom in mijn voortuintje (zie foto’s bij weblog januari/februari)  gaf eind maart prachtige bloesem en blijkt een perenboom te zijn. Als je ’s ochtends of ’s avonds buiten komt en een ommetje maakt, wordt je overweldigd door allerlei geuren: blauwe regen, kamperfoelie, verschillende soorten jasmijn, kleefzaad,… Op zaterdag 25 april (hier een nationale feestdag) heb ik een bezoek gebracht aan “I Giardini della Landriana”, een groot park waar rond die datum bovendien allerlei kwekers hun producten aanbieden. Weer een dag vol met kleuren en geuren (zie foto’s).
Sinds drie weken heb ik geraniums gezet (hier hoefde ik niet te wachten tot na de ijsheiligen) en we genieten er allemaal van!

Terug naar het ‘begin’: mijn laatste blog dateert van 14 maart. In dat weekend eindigde een relatief rustige tijd. Op woensdag 18 maart was ik verantwoordelijk voor een groep van 30 buitenlanders (Brazilianen, Roemenen, Argentijnen, Mexicanen, verschillende Afrikanen) die zich voor de audiëntie op het Sint Pietersplein hadden aangemeld. Wat was ik blij dat we aan het eind van de dag niemand in de drukte hadden verloren en compleet waren!

Donderdag 19 maart begon een vierdaags congres. Met 170 van de duizend deelnemers vertrokken we vervolgens maandagochtend 23 maart met drie bussen richting Assisië. Een dag waarin ik veel energie gestoken had qua organisatie, en waarvan ik veel geleerd heb; met name verliezen en loslaten…! Het was mijn vierde of vijfde bezoek aan Assisië en weer was ik ontroerd bij het bezoek aan de crypte. Het leven van Franciscus, met name zijn radicaliteit, zijn vrijheid en eenvoud, blijven mij raken.

Van 24 tot 29 maart was ik terug in Loppiano (zie de verhalen uit 2013) waar ik heb geholpen tijdens een korte vormingsschool. Voornamelijk transport (ik was daar met mijn eigen auto) en het regelen van vervoer naar stations en vliegvelden op de laatste dag; voorwaar geen sinecure!

Op maandag 30 maart ben ik vanuit Loppiano naar Nederland gereden (met uiteraard weer een tussenstop bij Antoon in Zwitserland). Belangrijkste excuus was de APK-keuring die ik vergeten was  (= boete) en die sowieso vóór 11 april gedaan moest zijn. Zo kon ik de uitvaart van Lucy Poort (4 april) mee maken en zowel mijn verjaardag als Pasen ‘thuis’ vieren.

Dat niet alles rozengeur en maneschijn is, bewees vrijdag 17 april. Met het secretariaat hadden we een hoognodige vergadering belegd. Zes Italianen die door elkaar heen praten, hun stem verheffen, elkaar niet laten uitpraten, voortdurend onderbreken, gebaren… In plaats van hen te vragen rekening met mij te houden (wat ik had moeten doen!) liet ik het over mij heenkomen, met als resultaat dat ik na anderhalf uur met hoofdpijn het pand ben ontvlucht en gefrustreerd op zoek ging naar een rustig plekje om even bij te komen. Toen ik dat in de buurt nergens kon vinden, begon ik mij opeens overal aan te storen: het lawaai, het afval, de slecht onderhouden straten. En vervolgens sloeg de heimwee toe en heb ik wat traantjes gelaten. Het incultureren heeft blijkbaar toch wat tijd nodig! Tijdens een vergadering afgelopen week heb ik mijn ervaring gedeeld en ging het al een stuk beter.

Vorig weekend was ik met Maria Mercedes te gast in Valle di Comino, zo’n 140 kilometer ten zuiden van Rome, in het ouderlijk huis van Beatrice. De meeste foto’s zijn van het bezoek dat we brachten aan de enorme abdij van Monte Cassino, waar zich de tombes bevinden van de Heilige Benedictus en zijn zusje Scolastica. Rond Monte Cassino is tijdens de Tweede Wereldoorlog zwaar gevochten. De abdij zelf is compleet verwoest geweest en steen voor steen weer in oude staat teruggebracht. Alle kunstschatten en de bibliotheek waren tijdig veilig ondergebracht (met hulp van Duitse informanten) en zijn nu in een museum te zien. Zoveel als de crypte van Franciscus tot mijn verbeelding spreekt, zo weinig zei me dit heiligdom. De kerk en de crypte zijn zó bombastisch versierd dat mijn ogen er pijn van deden. De volgende ochtend zijn de we de bergen in gereden waarop het frisse jonge groen en de massa bloeiende acacia’s ons overal omringden. De gastvrijheid van Beatrice is exemplarisch en we hebben ons compleet verwend gevoeld.

Nog het vermelden waard van de afgelopen week zijn de pannenkoeken die ik woensdagavond voor vier vriendinnen heb gebakken en die goed in de smaak zijn gevallen! Als ‘tegenprestatie’ kreeg ik vandaag een pasta voorgeschoteld uit Sicilië met bloemkool, ui, pijnboompitten en rozijnen. Hoe verzin je het!