Eindelijk weer bericht...

Lieve allemaal, hoog tijd voor een nieuw verhaal! Er is zoveel gebeurd in de tussentijd.

Allereerst de muzikale activiteiten:  half oktober het eerste concert gedaan in hartje Rome (vlakbij de beroemde Via Giulia) met het koor AMG (Academia Musicale Gandolfina) en “il Coro del Testaccio” onder leiding van Giovanna Marini. Een heel bijzonder koor: De dirigente is zoiets als de Mercedes Soza van Italië. De laatste jaren heeft ze zich vooral beziggehouden met het verzamelen en uitvoeren van Italiaanse volksliederen die verloren dreigen te gaan. De bedoeling van het concert was om de twee culturen tegenover elkaar te zetten: de gepolijste stemmen en muziek van de door de kerk goedgekeurde liederen geschreven voor hoge ruimtes, en de eveneens religieuze, maar veeleer ‘aardse’ muziek die gezongen werd op het land. Het is voor onze oren wellicht wat ruw, maar ik vond het geweldig! Ik moest meteen denken aan het lied “Dio vi Salvi” dat ik met Carmina Ludens heb uitgevoerd. Voor de nieuwsgierigen heb ik een youtube link toegevoegd: http://www.youtube.com/watch?v=7bTv-6loYGw
Inmiddels ben ik ook gestart in het koor van de Focolare beweging, dat vooral voor “intern gebruik” is… Het geeft me echter wel de gelegenheid bij bijzondere ontmoetingen en vieringen aanwezig te kunnen zijn (vaak op de eerste rij…): enkele weken geleden was er een afsluitende viering van een oecumenische bijeenkomst van 39 bisschoppen van 23(!) verschillende kerken en 23 verschillende landen waarin ze een pact van wederzijdse liefde hebben willen sluiten. Ontroerend getuige te mogen zijn van de broederlijke omhelzingen in de eeuwenoude kapel van de Abdij San Nilo voorafgegaan door de vespers van de monniken die de Grieks-Byzantijnse rite volgen (zie ook foto).

Vanuit mijn vorige baan in Eindhoven (HSK) is heel slecht nieuws gekomen: alle secretaresses zijn per 1 januari boventallig verklaard… Slechts een klein deel is opnieuw aangenomen en iedereen is van standplaats moeten veranderen. Ik voel erg mee met mijn collega’s, met wie ik zoveel lief en leed heb gedeeld. Ik meende met mijn vertrek naar het buitenland hun banen juist enigszins te hebben veiliggesteld. Tegelijkertijd dacht ik: als ik nog in Nederland was geweest, had ik in het zelfde schuitje gezeten…

De afgelopen twee weken was Rahme bij ons te gast, een Syrische uit Damascus. Uiteraard hebben we uitgebreid over de situatie in haar thuisland gesproken. Dag en nacht wordt de stad bestookt door bommen. Ze is inmiddels gewend aan het geluid ervan. Als het erg dichtbij is probeert ze te achterhalen of het de regering is of de “terroristen”- zoals ze hen noemt. Het eerste betekent naar de kelder, het tweede betekent vluchten. Op straat is ze altijd alert. Haar ouders wonen net even buiten de stad en zijn omringd door terroristen.  Ze hebben een half uur per dag stroom en twee uur per week(!) water. Familieleden worden bedreigd omdat ze niet met de terroristen willen meewerken. Elk telefoontje kan worden afgeluisterd, elke mail onderschept. Woorden gebruiken zoals “bijeenkomst” of “eenheid” zijn uit den boze. Ik kan zo nog wel even doorgaan. Wat mij echter vooral heeft geschokt is te moeten beseffen dat de informatie die we in Nederland (of Europa in het algemeen) over de oorlog in Syrië krijgen voorgeschoteld niet objectief is. Verhalen over onderdrukking en een vrijheid die zogenaamd verworven moet worden, zijn een dekmantel voor een derde wereldoorlog die boven Syrië wordt uitgevochten. En terwijl ik dit schrijf kan ik het nog nauwelijks bevatten: hoe kunnen we toch zo naïef zijn te menen dat onze nieuwsgeving onafhankelijk is… Rahme is aangeboden hier te blijven, maar ze heeft duidelijke keuzes gemaakt: Ze wil haar landgenoten niet in de steek laten, dus hebben we haar afgelopen donderdag met een enigszins zwaarmoedig hart uitgeleide gedaan.

Na al die weken zijn we nu met z’n drieën: Mijn huisgenoten zijn Maria Mercedes (Colombia, 58, chemisch laborante, gepensioneerd) en Patience (Kameroen, 57, civiel ingenieur, weduwe). Vorig jaar in Loppiano waren we nog met 8-9 en kon je je nog wel eens verstoppen of even niet laten zien J,  dat is nu niet meer aan de orde. Het leven samen is “enigszins uitdagend”. Patience heeft een grote verantwoordelijkheid en we proberen haar in het huishouden zoveel mogelijk te ontlasten. Verder heeft ze een vrij ingewikkeld dieet. Maria Mercedes is van goede wil, maar erg onzeker: ze heeft nooit een eigen huishouden gerund, kan niet koken, rijdt geen auto. Aangezien hier twee keer per dag warm wordt gegeten, breng ik veel tijd door met boodschappen doen (auto) en koken (met Maria naast me om haar e.e.a. te leren). Al met al betekent het dat ik weinig vrije tijd heb waarin ik teveel wil doen. Van wandelen komt weinig en dat is geen goede zaak.

Over mijn werk: het is lang stil gebleven, want er zijn tenslotte ruim twee maanden voorbij. Die tijd had ik persoonlijk misschien nodig, want op een gegeven moment ben ik ongeduldig geworden en zelfs teleurgesteld toen ik moest concluderen dat ik geen taak zou toebedeeld krijgen die ik misschien al die tijd had verwacht. Pas toen ik hardop kon zeggen dat ik bereid was ook de komende tijd te koken, wassen en strijken (wie mij kent weet dat dat niet zo heel gemakkelijk was!), was daar opeens een hele nieuwe functie: of ik alsjeblieft van de zeven “afdelingssecretaresses” één groot secretariaat wilde maken.  Een leuke uitdaging waar ik nog volop in zit en waarover een volgende keer meer. Ik heb wel een foto toegevoegd met een aantal collega’s.

Tot slot: mochten jullie menen dat ik met Kerst misschien naar huis kom: helaas, mijn reisdoel zal Johannesburg zijn (15/12 – 2/1). Ik ga voor de eerste keer mijn jongste broer Harry opzoeken en ik vind het geweldig! Hoewel wetende dat mijn oudste zus Ria in afwachting van een zware hartoperatie (25 november) in het ziekenhuis ligt, mijn hart momenteel meer gericht is op het noorden…