6: Twee pelgrimstochten: Klein vs Groot, Persoonlijk vs Gemeenschappelijk

Vandaag gun ik jullie een nieuw kijkje in mijn leven dat heel wat schakeringen kent.

De eerste is er een van elke ochtend: die van mijn wandeling. Het eerste deel is een asfaltweggetje dat redelijk stijl omhoog gaat. Bijna aan de top keer ik me altijd even om, om te genieten van het adembenemende uitzicht over het dal. Een uitzicht dat elke dag anders is. Vanmorgen keek ik over de nevel heen die zich diep in het dal aan het vormen was.
Omdat ook hier de lente nog alles behalve stabiel is, is de natuur buitengewoon groen en uitbundig. Zodra ik van de weg een pad oploop kan ik niet anders dan mijn pas inhouden, gebiologeerd (wat een grappig woord in deze context...) als ik ben door alles wat ik ruik (kamperfoelie, bloeiende acacia, wilde thijm), hoor (vogels, vogels, vogels), proef (rozemarijn, munt, verwilderde venkel) en zie (manshoge grassen, wilde orchideeën - gevlekte orchis -, voor mij onbekende bloemen).
En dan kan ik me opeens heel goed voorstellen hoe honderden jaren geleden de Heilige Fransiscus van Assisië rondliep in een landschap dat niet eens zo heel veel verschilt van dat van Toscane en hoe hij genoeg had aan de schepping en zijn Schepper. (Ik heb een aantal foto's toegevoegd in de album Natuur...)

De tweede is onze reis naar Rome afgelopen zaterdag 18 juni waar de pasgekozen paus Fransiscus bij gelegenheid van het Pinksterfeest alle nieuwe kerkelijke bewegingen en verenigingen (zo'n 150 stuks) heeft willen ontmoeten, de meesten ontstaan na het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965) als inspiraties van de H. Geest tbv de Kerk. Veel enthousiasme, 200.000 personen, een jonge levende kerk, een paus die recht tot het hart spreekt en oproept een open Kerk te zijn die de periferieën van het bestaan opzoekt, hetgeen koren op de molen is voor veel bewegingen die bv werkzaam zijn in oorlogsgebieden (zoals Egidiusgemeenschap), met gehandicapten (zoals Geloof en Licht), met verslaafden (zoals Nuovi Orizzonti), onder armen, etc.
Een persoonlijke ervaring van dat moment: toen de paus zich op het St. Pietersplein begaf, ontrolden zich (voorzover dat al niet gebeurd was) allerlei spandoeken. Ook in onze groep werd een enorm doek geopend van wel 10 meter breed. Eerlijk gezegd vond ik dat als nuchtere Hollander maar niks: Het ontnam het gezicht aan heel veel mensen zowel voor ons als achter ons. Terwijl het enthousiasme zo ongeveer zijn hoogtepunt bereikte, had niemand oog voor het meisje dat aan een van de uiteinden van het spandoek stond en met moeite de boel omhoog hield. Na enige aarzeling ging ik naar haar toe en vroeg of ik haar kon helpen. Zichtbaar opgelucht vroeg ze of ik het onderste deel van de stok kon ondersteunen, terwijl zij staande op een stoel het bovenste gedeelte vasthield. Niet veel later hield zij het niet meer en - je raadt het al - eindigde ik al staande op de stoel in haar plaats... De antropologie leert dat een persoon zich realiseert naarmate hij zich opoffert. Dit was een goede oefening.